Artykuł opublikowany w periodyku „Spisek”.
Article published in Lodz Film School magazine.
ENGLISH BELOW
Gobelin – Proces pracy nad adaptacją „Liliji” Adama Mickiewicza do medium immersyjnego
Wojciech Olchowski, Pamela Płachtij
Chcemy Was zaprosić do spojrzenia na wielowątkowy projekt, w którym jak nici w gobelinie, przeplatają się różnorodne pomysły tworząc złożony i bogaty w tekstury obraz, w duchu dawnej epoki.
Krótkometrażowy film immersyjny (360 stopni) pt. “Red Lilies”, wspólnego autorstwa również piszących ten tekst, jest efektem współpracy Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Teatralnej i Telewizyjnej w Łodzi i Uniwersytetu Filmowego Babelsberg Konrad Wolf w Poczdamie. Film został wyprodukowany przez Koło Naukowe VR (wirtualnej rzeczywistości) PWSFTViT, zaś jego producentem jest Wojciech Olchowski.
Opieką producencką ze strony Uniwersytetu Babelsberg projekt otoczył prof. Björn Stockleben, kierujący na na nim między innymi laboratorium nowych mediów pod nazwą Omnilab. Realizacja wspomagana jest sprzętowo i montażowo przez Włodka Zielanda z Akademii Realizacji VR z Jastrzębiej Góry. Zdjęcia do filmu miały miejsce w listopadzie 2021 roku, zaś obecnie trwa post-produkcja również łącząca obie uczelnie.
Jest to kolejny projekt, którego autorami i reżyserami jesteśmy oboje – Wojciech Olchowski i Pamela Płachtij. Wojciech jest doktorantem Szkoły Doktorskiej PWSFTViT w zakresie reżyserii w mediach immersyjnych oraz stażystą na Uniwersytecie Filmowym Babelsberg w zakresie produkcji mediów immersyjnych. Od pewnego czasu inspiruje się w projektach filmów immersyjnych reinterpretowaną poezją romantyczną z XIX wieku. Pamela jest aktorką, scenarzystką i instruktorką aktorstwa. Ukończyła Akademię Sztuk Teatralnych we Wrocławiu oraz studia psychologiczne na Uniwersytecie Wrocławskim. Psychologię oraz aktorstwo łączy, prowadząc warsztaty aktorskie i psychoedukacyjne.
Przygotowując się do tej realizacji wspólnej produkcji dwu uczelni poczyniliśmy szereg założeń:
– chcieliśmy nakręcić materiał na obszarze / i zainspirowany słynnym romantycznym, naturalistycznym / w stylu angielskim, założeniem parkowym Parku Babelsberg – znajdującego się około pół godziny od Uniwersytetu Babelsberg, a szczególnie neogotyckim pawilonem w tym parku,
– dążyliśmy do wpisania się w działania w ramy projektu “Green Education in Media” (Erasmus Plus łączący 6 europejskich uczelni medialnych), czyli szukania inspiracji dla twórczości w przyrodzie, również w kontekście postępującej katastrofy klimatycznej,
– wykorzystanie możliwości studentów Uniwersytetu i znanych nam twórców niezależnych działających w Berlinie,
– budowanie wymiany i współpracy pomiędzy kulturą polską i niemiecką, również w kierunku ich prezentacji międzynarodowej,
– poszukiwania formalne w ramach medium filmu immersyjnego, szczególnie w zakresie aktorskich środków wyrazu i prowadzenia uwagi widza.
Punktem wyjścia dla naszego projektu była również refleksja nad brakiem emocjonalnego zaangażowania wielu osób w obliczu postępującej katastrofy klimatyczno-ekologicznej. Wydaje nam się, że sama wiedza nie skłania do działania, potrzebna jest głębsza motywacja.
Większość z nas ma przecież jakąś podstawową orientację w temacie zachodzących w przyrodzie zmian, których źródłem jest człowiek. Jednak aby ta wiedza mogła przerodzić się w trwale zinternalizowane postawy i normy, niezbędny jest komponent emocjonalny – poczucie własnego, głębokiego związku z naturą, z którego płynie poczucie sensowności podejmowanych działań. Postrzeganie natury jako bytu posiadającego własną podmiotową wartość, również jako partnera dla człowieka, będącego przecież jej częścią. Właśnie sztuka ma potencjał budowania emocjonalnego zaangażowania. W naszym projekcie postanowiliśmy więc nawiązać do związków emocji człowieka ze stanami przyrody. Pragnąc odwołać się raczej do emocjonalnego, intuicyjnego sposobu percepcji proponujemy naszym widzom rodzaj doświadczenia, któremu bliżej jest do snu, splatającego w swobodny sposób różne konwencje i wątki.
Powyższe rozważania skierowały nas w stronę Romantyzmu – jako jednej z pierwszych wyraźnie zamanifestowanych koncepcji artystycznych – ruchu, który zadeklarował inspirowanie się związkiem człowieka z naturą, oraz przedkładał emocje nad rozum.
Romantyzm, trwający w Europie od lat 90 XVIII wieku do lat 40 XIX wieku, rozwinął się w odpowiedzi na zmiany społeczne i polityczne, przyniesione przez rewolucję przemysłową.
Odrzucał oświeceniową wizję natury jako przewidywalnej, logicznie poukładanej całości – mechanizmu, podległej człowiekowi, proponując w zamian odbieranie przyrody nie poprzez rozum, ale za pomocą emocji i intuicji.W cyklu odradzającej się natury romantyczni twórcy dostrzegali alegorię ludzkiego losu, a otaczający człowieka krajobraz rozumieli również jako komunikat od bytów niematerialnych, który może być odczytany jedynie za pomocą serca.
Poszukiwaliśmy tekstu, w którym moglibyśmy znaleźć dwa aspekty:
– dialog człowieka z naturą, w którym przyroda jest stroną wysyłającą własne komunikaty i podejmującą własne działania,
– silną postać kobiecą, która byłaby dla Pameli ciekawym wyzwaniem aktorskim.
W oparciu te założenia i przemyślenia podjęliśmy decyzję o próbie zaadaptowania fragmentów utworu “Lilije” Adama Mickiewicza. Poemat ten został po raz pierwszy opublikowany w zbiorze “Ballady i romanse”, w roku 1822 i od tego datuje się umowny początek Romantyzmu jako ruchu w Polsce. Wiele z utworów w tym zbiorze jest poetyckim przetworzeniem tradycyjnych, ludowych pieśni i legend. Jest tak również w wypadku “Liliji”, opartych w całości na średniowiecznej pieśni ludowej “Pani zabiła pana”.
W “Lilijach”, jednym z najważniejszych utworów polskiego Romantyzmu, zainteresował nas wątek mężobójstwa. Myślą główną tego utworu jest uznanie życiowej prawdy: kto popełni grzech zabójstwa, ten musi zostać ukarany, gdyż przekracza prawa natury. W “Lilijach” to natura jest powiernicą zbrodni – ziemia przyjmuje ciało zamordowanego oraz zasiane przez sprawczynię, jako ziarno poczucia winy nie do zapomnienia, nasiona lilii. Natura jest również tą, która przypominając o zbrodni dręczy morderczynię wyrzutami sumienia, a ostatecznie wymierza jej karę. Czytając “Lilije” zadaliśmy sobie jednak pytanie, dlaczego “pani zabija pana”. Biorąc pod uwagę, iż kobiety najczęściej mordują swoich partnerów w wyniku długotrwałej przemocy, postanowiliśmy dla dalszej pracy założyć, że taki właśnie powód przyświecał także naszej bohaterce.
Zdecydowaliśmy się na użycie w naszej realizacji trzech języków: polskiego, angielskiego oraz niemieckiego, ponieważ nasz projekt realizowaliśmy w międzynarodowym gronie i kontekście, oraz z myślą o również zagranicznych pokazach. Dodatkowo, ze względów technicznych, standardowe napisy dialogowe w filmach immersyjnych zupełnie się nie sprawdzają, oraz praca z tekstem poetyckim wymaga uszanowania jego spójności, ciągłości, zarówno w mowie jak i zapisie. Dlatego aktorki mówią całość wybranych fragmentów w wybranych językach, zaś ich tłumaczenia (obecnie dodawane w post-produkcji) włączone są w projekt graficzny filmu jako duże plansze z kilkoma liniami wiersza.
Aktorki, grające rolę chóru pochodzą z Polski i Finlandii, a angielski był językiem, którym obie się posługiwały. Pamela, grająca główną rolę, posługuje się zarówno polskim jak i niemieckim, a użycie obu języków było dla niej ciekawym wyzwaniem aktorskim. Mieliśmy też poczucie, że wybrana przez nas motywacja głównej bohaterki staje się mocniejsza, jeśli dodamy do niej kontekst międzynarodowego małżeństwa, w które ona wchodzi jako strona gorzej posługująca się językiem, a przez to zależna.
Ta decyzja postawiła nas jednak wobec konieczności dopasowania tłumaczeń tak, by można było zachować oryginalny rytm i frazę wiersza. O ile dysponowaliśmy dobrym niemieckim tłumaczeniem “Liliji”, o tyle tłumaczenie angielskie musieliśmy dostosować do polskiej i niemieckiej wersji, korzystając z pomocy Catri Foot, młodej poetki angielskiego pochodzenia, mieszkającej w Berlinie.
Wojtek był pomysłodawcą i autorem koncepcji, stworzył też pierwszą wersję scenariusza. Wziął również na siebie reżyserię obrazu, a także kwestie produkcyjne. Pamela obok współkształtowania koncepcji, odpowiedzialna była za opracowanie tekstów, a przede wszystkim – pracę z aktorkami. Do współpracy przy realizacji projektu zaprosiliśmy także zaprzyjaźnionych twórców z bogatej berlińskiej społeczności filmowców i artystów niezależnych. Zależało nam również na wielostronnym przepływie inspiracji i umiejętności, na partnerskiej, nieautorytarnej wzajemnej edukacji horyzontalnej.
Ważnym aspektem było również uwzględnienie w samym zespole oraz metodach pracy wpływu buntowniczego charakteru awangardowej sztuki niemieckiej, od kolebki Romantyzmu, przez np. filmowy ekspresjonizm niemiecki do współczesnego kina offowego tworzonego między innymi w ramach wspieranej przez nas światowej sieci twórców filmowych Kino Kabaret (http://www.kinokabaret.org).
W tym duchu ryzykownie postanowiliśmy połączyć aż trzy konwencje aktorskie: średniowiecznego teatru / chóru, niemieckiego ekspresjonizmu oraz aktorstwa realistycznego.
W roli chóru wystąpiły aktorki, zaczynające swą artystyczną drogę, dla których było to również pierwsze doświadczenie w medium VR. Starałyśmy się za pomocą prostych środków stworzyć wrażenie wspólnoty, jednego organizmu, który przez ruch, rytm i melorecytację nie tylko opowiada historię, ale wyraża również swoje intencje. Chór symbolizował dla nas oceniające sumienie, które podsuwa głównej bohaterce konkretną narrację, dotyczącą jej zbrodni.
Postać “Pani w Czerni” miała za zadanie ucieleśnić koszmarne wizje głównej bohaterki, wskazujące na jej postępujący obłęd. Chcąc nawiązać do spuścizny miejsca, w którym mieliśmy okazję zrealizować materiał, zaproponowaliśmy aktorce konwencję aktorską, zaczerpniętą z niemieckiego ekspresjonizmu, który uciekał od oszczędnego w środkach, realistycznego obrazowania ludzkiej psychiki na rzecz kreowania przerysowanej (kino nieme) reprezentacji stanów emocjonalnych za pomocą pełnych ekspresji ruchów i mimiki.
Była to również decyzja artystyczna wynikająca z tego, że w przyjętej estetyce horroru, “gotyckiej grozy” pojawiała się również od samego początku Romantyzmu forma futurystyczna, “pozaczasowa”, poza normami swojej epoki, transgresywna (Frankenstein).
Układając: adaptujemy treść na współczesną problematykę 2020 roku, ale stylizujemy na jego epokę romantyczny poemat z 1820 roku, oparty na średniowiecznej pieśni, zaś dla głównej postaci “Pani w Czerwieni” wizja ekspresjonistycznej artystki z 1920 roku, z pobliskiej kolebki kina – Studiów Babelsberg (“Gabinet doktora Caligari”, “Metropolis”), jest niepokojąca, przyszłościowa, jak dla nas postacie podróżników w czasie z kina sf.
Postać też jest jednak adekwatna, również w kostiumie, dla stylizacji na XIX wieczną postać okultystki / orientalistyki w stylu teozofki Heleny Bławackiej, czy późniejszych artystek bohemy, jak Isadora Duncan.
Pamela nad swoją rolą pracowała metodami Stanisławskiego oraz Czechowa. Podstawą było dla niej dobre uzasadnienie motywacji i emocji głównej bohaterki, nawet jeśli nie wszystkie wewnętrzne mechanizmy zostaną przez widza rozczytane. Inspirację czerpała z dokumentów true crime, opowiadających o zbrodniach dokonanych przez kobiety w wyniku przemocy domowej. Następnie dla każdej ze scen napisała monolog, będący zapisem myśli i odczuć głównej bohaterki. Zgodnie z uwagami Wojtka, w każdej scenie użyty został jednak przynajmniej jeden gest, mający z jednej strony być dla widza nośnikiem narracji, z drugiej zaś – łączyć psychologiczne aktorstwo z bardziej formalnym działaniem pozostałych aktorek. Pamela traktowała jednak te gesty jako czechowowskie gesty psychologiczne, które mają za zadanie pobudzić intencję aktora.
Ze względu na specyfikę medium immersyjnego, w którym uwaga widza jest rozłożona na cały obraz sferyczny wydłużyliśmy długość jednego stanu emocjonalnego i działaniem samej aktorki (Pameli), jak i montażem zapętliliśmy jej ruch w najważniejszych gestach, mimice.
Taki zabieg, chociaż mocno ingerujący w interpretację aktorską, daje widzowi szanse wracać wzrokiem, zauważyć emocje tej postaci, zwłaszcza podczas scen innych postaci.
Kontynuując temat montażu, obraz w tym filmie jest bardzo przetworzony zarówno koloryzacją tworzącą nastrój scen, jak i ma dodane skomplikowane wizualne efekty specjalne, takie jak jak powielanie i nakładanie ruchu postaci, czy obrazy przeplatających się kwiatów lilii. Całość filmu oprawiona jest specjalnie skomponowaną muzyką i efektami dźwiękowymi.
Podsumowując możemy stwierdzić, że praca nad filmem “Red Lilies” dała nam możliwość spróbowania realizacji wielu ważnych dla nas założeń treściowych oraz formalnych, jak i badania, również bardzo ryzykownych, środków aktorskiego i filmowego wyrazu w nowym medium immersyjnym. Trzeba również dodać, że problemem okazała się post-produkcja, wymagająca bardzo mocnych komputerów w celu możliwości pracy na w pełni przetworzonym i wzbogaconym efektami obrazie. W związku z tymi trudnościami praca nad filmem wciąż trwa (w październiku 2022), mimo że wersja “work in progress” była już prezentowana widzom, również na festiwalach, w celu zebrania wrażeń do kolejnych wersji montażowych.
Obecnie rozważamy dalsze inspirowanie się w kolejnych produkcjach zarówno naturą, jak i poezją romantyczną, jak, wciąż Adama Mickiewicza “Dziadami” oraz “Świtezianką”.
*
Film można obejrzeć w wersji „płaskiej” (obracamy punkt widzenia kursorem) na podanej stronie (http://lilies.olchowski.info, wejście także przez kod QR), lub również z tam zagnieżdżonego adresu na YouTube na goglach VR, jeśli ktoś ma do nich dostęp. Zapraszamy również do kontaktu z Wojtkiem (w.olchowski@filmschool.lodz.pl), jeśli ktoś chciałby pobrać film jako plik, czy obejrzeć go na goglach, w ramach pokazu jaki możemy zorganizować dla nawet 10 osób równocześnie.
***
AUTOMATIC TRANSLATION TO ENGLISH
Tapestry – The process of working on the adaptation of Adam Mickiewicz’s „Lily” to an immersion medium
Wojciech Olchowski, Pamela Płachtij
We would like to invite you to take a look at a multi-threaded project in which, like threads in a tapestry, various ideas intertwine creating a complex and rich in texture image, in the spirit of the old era.
Short immersion film (360 degrees) entitled „Red Lilies”, authored also by the authors of this text, is the result of cooperation between the State Film, Theater and Television School in Łódź and the Babelsberg Konrad Wolf Film University in Potsdam. The film was produced by the VR (virtual reality) Science Club of the Polish National Film, Television and Theater School, and its producer is Wojciech Olchowski.
The project was taken care of by prof. Björn Stockleben, who runs the new media laboratory called Omnilab. The implementation is supported by hardware and assembly by Włodek Zieland from the VR Realization Academy in Jastrzębia Góra. Shooting for the film took place in November 2021, and is currently post-production also connecting both universities.
This is another project the authors and directors of which we are both – Wojciech Olchowski and Pamela Płachtij.
Wojciech is a PhD student at the PWSFTViT Doctoral School in the field of immersive media directing and an intern at the Babelsberg Film University in the field of immersion media production. He is the creator, producer, distributor and organizer of shows, as well as an educator in the field of these media. Previously, he was involved in the creation and production of short films awarded at art festivals. Currently, he also runs the VR Club and participates in two European research programs: ErasmusXR and GEM – Green Education in Media.
Pamela is an actress, screenwriter and acting instructor. She graduated from the Academy of Theater Arts in Wrocław and psychology studies at the University of Wrocław. She is associated with two Wrocław theaters – the Ad Spectatores Theater and the Polish Theater in the Underground. He also collaborates with Marcozzi Contemporary Theater from Berlin – a group focusing on research activities in the field of physical theater, creating performances based on the experiences of local communities. Since graduating from drama school, he has regularly performed in front of the camera („Na Wspólnej,” People and Gods „,” KRAJ „). She is known to a wider audience primarily for the role of Black in the series „Święty”.
He combines psychology and acting by conducting acting and psychoeducational workshops. During the workshops, she tries to use acting for the emotional and social development of participants, build their self-confidence and encourage self-expression through art. In addition to conducting workshops for children, adolescents and adults, she also works with groups at risk of exclusion: people experiencing mental crises, seniors or young people from disadvantaged backgrounds. He develops his scientific interests by hosting conferences devoted to the psychology of creativity.
While preparing for the joint production of our two universities, we made a number of assumptions:
– we wanted to shoot the material in the area / and inspired by the famous romantic, naturalistic, English-style, park Babelsberg Park – located about half an hour from the University, especially the neo-Gothic pavilion in this park,
– we wanted to become part of the activities of the GEM project, i.e. looking for inspiration for creativity in nature, also in the context of the progressing climate disaster,
– taking advantage of the opportunities of University students and artists known to us who live in Berlin,
– building exchange and cooperation between Polish and German cultures, also towards their international presentation,
– formal searches within the medium of immersive film, especially in the field of acting means of expression and drawing the viewer’s attention.
The starting point for our project was also a reflection on the lack of emotional involvement of many people in the face of the advancing climate and ecological disaster. It seems to us that knowledge alone does not prompt us to act, we need deeper motivation.
Most of us, after all, have some basic understanding of the changes taking place in nature, the source of which is man. However, in order for this knowledge to turn into permanently internalized attitudes and norms, an emotional component is necessary – a sense of one’s own, deep connection with nature, which gives rise to a sense of the meaningfulness of the actions taken. The perception of nature as a being with its own subjective value, also as a partner for a human being, who is part of it. It is art that has the potential to build emotional engagement. In our project, we decided to refer to the relationship between human emotions and the states of nature. Wishing to refer to an emotional, intuitive way of perception, we offer our viewers a kind of experience that is closer to dreaming, freely intertwining various conventions and threads.
The above considerations directed us towards Romanticism – as one of the first clearly manifested artistic concepts – a movement that declared itself inspired by the relationship between man and nature, and put emotions over reason.
Romanticism, lasting in Europe from the 1890s to the 1840s, developed in response to the social and political changes brought about by the industrial revolution.
He rejected the Enlightenment vision of nature as a predictable, logically ordered whole – mechanism, subordinate to man, proposing instead to perceive nature not through reason, but with the help of emotions and intuition. In the cycle of nature reviving, romantic artists perceived the allegory of human fate, and the surrounding landscape also understood man. as a message from immaterial beings that can only be read with the heart.
We were looking for a text where we could find two aspects:
– human-nature dialogue, in which nature is a party that sends its own messages and undertakes its own actions,
– a strong female character that would be an interesting acting challenge for Pamela.
Based on these assumptions and thoughts, we made a decision to try to adapt excerpts from Adam Mickiewicz’s „Lilije”. This poem was first published in the collection „Ballady i romanse” in 1822 and it is from this date that Romanticism as a movement in Poland began. Many of the songs in this collection are poetic transformations of traditional folk songs and legends. This is also the case with „Lilija”, based entirely on the medieval folk song „The Lady Killed You”.
In „Lilija”, one of the most important works of Polish Romanticism, we were interested in the topic of murder. The main idea of this piece is the recognition of the truth of life: whoever commits the sin of murder must be punished, because he transgresses the laws of nature. In „Lilies” nature is the confidant of the crime – the earth accepts the body of the murdered and sown by the perpetrator as a seed of unforgettable guilt, the seed of the lily. Nature is also the one who, recalling the crime, torments the murderer with remorse, and ultimately punishes her. However, while reading Lilije, we asked ourselves why „the lady is killing you.” Considering that women most often murder their partners as a result of prolonged violence, we decided to assume for further work that this was also the reason for our heroine.
We decided to use three languages in our implementation: Polish, English and German, because our project was carried out in an international group and context, and also with foreign shows in mind. Additionally, for technical reasons, standard subtitles in immersive films do not work at all, and working with a poetic text requires respecting its consistency and continuity, both in speech and writing. That is why the actresses speak all selected fragments in selected languages, and their translations (currently being added in post-production) are included in the graphic design of the film as large boards with several lines of poem.
The actresses who play the role of the choir come from Poland and Finland, and English was the language they both spoke. Pamela, who plays the main role, speaks both Polish and German, and the use of both languages was an interesting acting challenge for her. We also felt that the main character’s chosen motivation becomes stronger if we add to it the context of an international marriage into which she enters as a less linguist and therefore dependent party.
However, this decision confronted us with the need to adjust the translations so that the original rhythm and phrase of the poem could be maintained. While we had a good German translation of „Lilija”, we had to adapt the English translation to the Polish and German versions with the help of Catri Foot, a young poet of English origin living in Berlin.
Wojtek was the originator and author of the concept, he also created the first version of the script. He also took on the direction of the picture as well as the production issues. Pamela, apart from shaping the concept, was responsible for the preparation of the texts, and most of all – work with the actresses. We have also invited filmmakers from the rich Berlin community of filmmakers and independent artists to cooperate in the implementation of the project. We wanted a multilateral flow of inspiration and skills, and mutual, non-authoritative education in partnership.
An important aspect was also taking into account the rebellious nature of German avant-garde art, from the cradle of Romanticism, through e.g. German expressionism to contemporary off cinema, in the team itself and in the methods of work.
In this spirit, we risky decided to combine as many as three acting conventions: medieval theater / choir, German expressionism and realistic acting.
The choir was actresses who started their artistic path, for whom it was also the first experience in the VR medium. We tried to use simple means to create the impression of community, one organism which, through movement, rhythm and melorecitation, not only tells a story, but also expresses its intentions. For us, the choir symbolized an evaluating conscience that gives the main character a specific narrative about her crimes.
The character of „The Lady in Black” was to embody the nightmarish visions of the main character, indicating her progressive insanity. In order to refer to the legacy of the place where we had the opportunity to shoot the material, we offered the actress an acting convention, taken from German expressionism, which avoided the economical, realistic depiction of the human psyche in favor of creating an exaggerated (silent cinema) representation of emotional states using expressive movements and facial expressions.
It was also an artistic decision resulting from the fact that in the adopted aesthetics of horror, „gothic horror”, a futuristic, „out-of-time” form, beyond the norms of its era, transgressive (Frankenstein), also appeared from the very beginning of Romanticism.
Arranging: we adapt the content to the contemporary issues of 2020, but we stylize its era in a romantic poem from 1820, based on a medieval song, and for the main character of „The Lady in Red”, the vision of an expressionist artist from 1920, from the nearby cradle of cinema – Babelsberg Studios ( „Doctor Caligari’s Cabinet”, „Metropolis”), is disturbing, forward-looking, for us the characters of time travelers from sf cinema.
However, the figure is also adequate, also in costume, for stylization in the 19th century figure of the occultist / orientalist in the style of the theosophist Helena Bławacka, or later bohemian artists such as Isadora Duncan.
Pamela worked on her role using the methods of Stanisławski and Chekhov. The basis for her was a good justification of the main character’s motivation and emotions, even if not all internal mechanisms will be read by the viewer. She drew inspiration from true crime documents about crimes committed by women as a result of domestic violence. Then, for each of the scenes, she wrote a monologue, which was a record of the thoughts and feelings of the main character. According to Wojtek’s remarks, at least one gesture was used in each scene, which on the one hand was supposed to be a carrier of narration for the viewer, and on the other – to combine psychological acting with more formal actions of the other actresses. Pamela, however, treated these gestures as Chekhov’s psychological gestures intended to stimulate the actor’s intention.
Due to the specificity of the immersive medium, in which the viewer’s attention is spread over the entire spherical image, we extended the length of one emotional state and the actress’s (Pamela) action and editing looped her movement in the most important gestures, facial expressions.
Such a procedure, although strongly interfering with the actor’s interpretation, gives the viewer a chance to look back, notice the emotions of this character, especially during the scenes of other characters.
Continuing the theme of editing, the image in this film is highly processed with both the colorization that creates the mood of the scenes, and has added very complex visual special effects (such as duplicating, overlapping motion, or images of intertwining lines).
The entire film is framed with specially composed music and sound effects.
Summing up, we can say that working on the film „Red Lilies” gave us the opportunity to try to implement many important for us content and formal assumptions, as well as research, also very risky, means of acting and film expression in a new immersive medium. It should also be added that the problem turned out to be post-production, requiring very powerful computers in order to be able to work on a fully processed image enriched with effects. Due to these difficulties, the work on the film is still ongoing (in October 2022), although the „work in progress” version has already been presented to viewers, also at festivals, in order to collect impressions for the next editing versions.
We are currently considering further inspiration in subsequent productions by both nature and romantic poetry, as well as Adam Mickiewicz’s „Dziadami” and „Świtezianka”.
The movie can be viewed in the „flat” version (the point of view is rotated with the cursor) on the given page (also via the QR code), or from this address on YouTube with VR goggles. We also invite you to contact Wojtek if someone would like to download the movie as a file or watch it on goggles, as part of a show that we can organize for up to 10 people at the same time.
Wojciech Olchowski 